Zaterdagmorgen rond 10.00 uur vertrekken we vanuit huis in Sittard voor de eerste etappe. We hebben kort voor vertrek besloten om vanwege de rust een dag eerder te vertrekken naar Kiel. Dat geeft rust omdat we dan op de eerste reisdag geen boot hoeven te halen en daarvoor in de nacht te moeten reizen. De boot naar Oslo vertrekt namelijk ’s-Middags om 14.00 uur en wij hebben al gauw acht uur reistijd nodig. Daarbij zijn dan twee of drie laadstops voor de elektrische auto ingepland.
Nu gaan we rustig rond 10.00 uur op weg naar Neumunster waar we zullen overnachten. Dat is op 30 kilometer van de ‘Norwegenkai’ in Kiel.
De reis verloopt prima. Het is rustig op de weg op deze zaterdag. Onze eerste oplaadstop is gepland in Notttuln bij de Tesla Supercharger, waar we ook ons meegenomen broodje met een kop koffie nuttigen. We hebben er drie uur reistijd op zitten. De volgende stop is bij de plaats Stuhr, verloopt minder gemakkelijk: daar zijn veel Tesla laadpalen buiten gebruik of zo verouderd, dat wij geen aansluiting kunnen maken. Dan maar naar de snellader op hetzelfde terrein, waar we uiteindelijk gemakkelijk en in een kwartier tijd weer tot 90% waren opgeladen. Daarmee kwamen we op onze eindbestemming in Neumunster waar we in Hotel Friedrichs incheckten (via een sleutelkastje verkregen wij de sleutel van de kamer) voor een nacht.
Vervolgens zijn we naar Valentino’s gegaan voor de avondmaaltijd. Het was een uitstekend restaurant waar Jan bruscetta en daarna pasta met vis heeft gegeten, Irma pomodori soep en pasta carbonara. We besloten het etentje met een kop koffie. Voordat we naar het hotel terug gingen, hebben we de stad een beetje verkend: mooie historische panden, die mij deden denken aan de bebouwing in de stad Münster, circa 150 kilometer zuidelijker. Ook een kolossale kerk met een oude pastorie. Ook veel leegstand en verlaten karakteristieke villa’s. Urbex!
25 Augustus – Neumünster – Kiel – Oslo
We hebben lekker geslapen bij Friedrichs. Het ontbijt was prima, met verse knapperige Semmeln, vleesbeleg en kaas, vruchtensap en thee en koffie. Na het voldoen van de rekening vertrokken we naar het Tesla oplaadpunt in Neumünster. We willen zo vol mogelijk op de boot gaan, omdat we in Noorwegen niet meteen weer naar een oplaadpunt moeten zoeken. Verder is het nog maar een halfuur rijden naar de Norwegenkai, waar de boot ligt. Omdat we veel tijd hebben besluiten we een kleine omweg te maken en onderweg ergens te stoppen om koffie te drinken. Dat doen we aldus op 10 minuten van Kiel bij Restaurant Bärenmarke.
We zijn zeker niet de eerste die aankomen op de kade: er staan al vijf rijen auto’s. Wij sluiten aan in rij 6 en gaan een paar foto’s maken van de boot en de omgeving. Tot Jan mij (Irma) plots komt ophalen, want we gaan zo meteen laden: het licht voor onze rij staat al op groen. Gauw terug naar de auto. Het blijkt uiteindelijk nog een uur te duren, voordat we de boot in mogen rijden. Moeiteloos vinden we onze mooie hut op dek 10, hutnummer 744. We varen met de Color Magic: een enorm schip met prachtige grote passages, winkels, restaurants. Een dorp op zich: er kunnen 2600 passagiers mee en 550 auto’s. Ik denk er liever niet over na hoe zo’n ‘dorp’ van Kiel naar Oslo vaart.
De boot vertrekt om 14.00 uur en we genieten op het zonnedek boven van het zonnetje en fotografie. En niet te vergeten een Bratwurst mit Brot als verlate lunch. Eenmaal de haven uit zien we pittoreske haventjes en strandjes in Schleswig Holstein. De boot vaart rustig voort en wij genieten.
’s-Avonds om 20,00 uur maken we gebruik van het vooraf gereserveerde dinerbuffet in een van de restaurants aan boord. Daarna vallen we als roosjes in slaap.
26 Augustus – Oslo – Skabu Fjellhotel
Voor aankomst in Oslo, kregen we ruimschoots gelegenheid om foto’s te maken van de reis door het Oslofjord. Het zonnetje scheen en de temperatuur was goed. Rond half tien kregen we het verzoek over tien minuten naar het autodek te gaan. Stipt op tijd, om tien uur, meerde het schip af op de kade. Een half uur later reden we moeiteloos langs de douane richting de E4 naar Ringheim, zo’n uurtje rijden vanaf Oslo, waar we onze auto konden opladen bij het Tesla laadstation, waar 20 laadpalen waren. We hebben koffie gedronken in een kleine cafetaria en vervolgde onze weg naar Skabu Fjellhotel. Zoals verwacht, genoot Jan van het ene na het andere hoogtepunt, vooral toen we vanaf Lillehammer besloten via een kleine weg door het Espedalen naar Skabu te reizen. Heel stil, schapen op de weg, natuurschoon en hier en daar een seter (boerderij).
We werden allerhartelijkst ontvangen in het hotel: het Skabu Fjellhotel. Een alleraardigst hotel met een deftig restaurant. Het uitpakken kon beginnen en daarna even rust.
Om half zeven namen we deel aan het diner: de kok kookte een drie gangen voor alle gasten hetzelfde, bestaande uit een crèmige witte uiensoep, als hoofdgerecht een mals stukje rendiervlees en een chocolademouse dessert.
Daarna konden we alleen nog maar omvallen en slapen.
27 Augustus – Skabu verblijf
Omdat ik het gebied erg goed ken, ik ben hier meerdere keren geweest, stelde ik Jan voor vandaag de op 25 km afstand gelegen Per Gynt Seterweg te gaan rijden. Echt Noorwegen ontdekken en kennis maken met de variëteit aan berglandschappen. Watervalletjes, snel stromende beken, ruige en kale berglandschappen, hier en daar een boerderij, schapen op de weg. De weg is onverhard, zogenaamd Öljegrus (natuurlijk steenmateriaal vermengd met olie). Hier en daar stoppen we de auto en gaan er even uit. We hebben bij een supermarkt vanmorgen in Vistra een paar broodjes, kaas en sap gekocht voor de lunch. We lunchen langs de Per Gyntweg op een punt waar diverse wandelroutes beginnen. Verderop fotograferen we watervalletjes met een lange sluitertijd. Ook leuk om weer eens te doen.
Halverwege de route van ca. 50km komen we op het hoogste punt 1150 meter. We stappen uit om wat te fotograferen. Ik kom een stel jonge mensen tegen met de kop met gewei van een rendier. Bloederig geheel en onaangenaam om te zien. Maar kennelijk zijn het jagers of stropers: ik ken de rechten in Noorwegen niet. Jan is een stuk afgedaald om een bergmeer te fotograferen. Het is koud boven: er staat wind en het is 7 graden. Langzaam dalen we af en loopt de temperatuur weer op naar 14 graden. In Vinstra eten we sushi omdat we ons in het hotel niet hebben aangemeld voor het diner. Dat het moeilijk is om met een Chinees in Noorwegen Engels te spreken blijkt, we hebben twee volledige hoofdmaaltijden per persoon besteld en merken dat bij het afrekenen na de bestelling. Jan vraagt zich af waarom het zo duur is (bijna 90 euro voor 4 sushi gerechten). Dat merken we dus als de gerechten worden geserveerd. Ha ha …
We rijden over de berg terug van Vinstra naar Skabu en gaan vrijwel meteen douchen en slapen. Het was een mooie dag!
28 Augustus – Skabu – Angvika
We gaan weer naar de volgende plek: 300 kilometer noordelijker aan de fjordenkust. We gaan naar Angvika. We vertrekken op ons gemak en plannen de eerste laadstop op 100 kilometer in Dombas. We maken van de laadstop een pauzemoment en nemen een kop koffie in een konditorei/bakerij. Ik wilde contant betalen en presenteerde een biljet van 200 Kronen, dat ik thuis nog had. Dat biljet bleek verouderd te zijn. Kan ook best want mijn laatste bezoek aan Noorwegen was in 2005. We werden naar de bank verwezen om het daar te gaan omwisselen. Ik bezat ook nieuwe biljetten dus met de bakker is het goed gekomen. Biljet omwisselen bij de lokale bank in Dombas, mislukte: zij verwezen ons naar een grote stad als Oslo of Bergen. Dat laten we maar zitten.
We hebben nog tweehonderd kilometer te gaan en vertrekken richting Oppdal: ook een voor mij zeer bekende plaats omdat ik daar meerdere keren een week heb doorgebracht in een hytte in Vangslia Hyttegrend. Het plaatsje is flink veranderd. Er is in het centrum veel bijgebouwd waaronder een winkelcentrum, bedrijven, hotels, restaurants en autobedrijven. Omdat het kan en we alweer meer dan honder kilometer hebben afgelegd, laden de auto even bij, bij Tesla supercharger. Keuze uit 20 laadpalen en na 10 minuten genoeg voor het vervolg naar ons eindpunt. Maar eerst nog even een broodje eten.
Dan reizen we verder via Sundalsora naar ons eindpunt Angvika. We arriveren rond vijf uur bij het deftige Angvika Gamle Handelssted Hotel. De familie Angvik begon in 1880 een handelscentrum aan de fjord: een auto(bus)bedrijf, confectiebedrijf, tabakshandel, houtverwerkingsbedrijf, meubelmakerij en horeca. Vandaag de dag hebben ze nog steeds bedrijven in Angvika en is de vijfde generatie eigenaar van het hotel en restaurant. Ook hier wordt dagelijks een maaltijd gekookt: vijf gangen om half acht en drie gangen om acht uur. Beide dagen kozen wij voor het driegangenmenu. Culinaire hoogstandjes prachtig opgemaakt op borden geserveerd. Op de eerste dag serveerde de keukenbrigade een vissoep (ik had vooraf laten weten geen vis te eten en kreeg daarom tomatensoep). Het hoofdgerecht bestond uit een mooie biefstuk met garnering en als desert een chocolademousse piramide.
Na de reis en het lekkere eten was het al snel laat. We vertrokken naar onze prachtige kamer met uitzicht op de fjord en vielen als roosjes in slaap.
De elektrische auto kan hier gebruik maken van een van de zes laadpalen.
29 Augustus – Angvika verblijf
Angvika. Vandaag rustig aan. Niet weer een dag in de auto zitten, maar een beetje wandelen en fotograferen rond Angvika. Aan de fjord ligt nog het oude handelscentrum, waar nog een aantal bedrijfjes zijn gevestigd naar gedachtegoed van de familie Angvik. Goed voor een mooi wandelingetje langs de fjord en een paar fotomomentjes. In een gebouw zien we een grote houten boot, maar het gebouw is afgesloten. Later kregen we van de hotelreceptie de sleutel zodat we zelf naar binnen konden. Jan heeft foto’s gemaakt. De oude boot had vroeger diverse functies van reddingsboot, kerkboot, veerboot. Bij het hotel is ook een gallerie en een museum. Ook daarvan kregen we toegang en beide hebben we uitgebreid bekeken. Een interessant van een ondernemende familie.
Om acht uur namen we weer deel aan het diner. Vanavond stond op het menu (voor Jan) tomatensoep en voor mij kipragoutkroketjes. Mooi gegarneerd met groen. Het hoofdgerecht was een mooi stukje eend met cranberriesaus en garnering en tot slot een
lekker desert bestaande uit een hapje frambozensorbetijs vers fruit met crumble. En tja, daarna konden we alleen nog maar omvallen en slapen.
30 Augustus – Angvika – Valldal
Het Valdal Fjell hotel. De reis vanuit Angvika rechtstreeks naar Valldal is slechts 138 kilometer. Tenzij je een omweg maakt over de ‘scenic Atlantic Road’, dan is het 100 km langer. Wij besloten dat laatste te doen omdat het een indrukwekkende route is met een paar hoogstandjes in brug- en tunnelbouw. De route behoort tot de mooiste routes van Noorwegen (samen met de Trollstig).
Langs de route zijn diverse stopplaatsen gemaakt en zijn speciale wandelpaden aangelegd met fraai uitzicht op de Atlantische oceaan, de Noorse Scherenkust en de bergen. Het is een uiterst interessante en bijzondere ervaring om over hoge boogbruggen water te ovebruggen. We hebben de tijd genomen om dit traject af te leggen. Rond vijf uur waren we in Valldalen. De incheck verliep vlot en de auto kan hier aan de laadpaal.
Hier is geen diner voor ons geboekt: hier in het restaurant kan je gebruik maken van een a la cart menu.
Terugkijkend op weer een mooie dag met een interessante route sluiten we deze dag af.
31 Augustus – Valldal verblijf
Acht uur ’s morgens: de wekker loopt af. Lekker geslapen en een nieuwe dag begint. Na het ontbijt in het Valldal Fjordhotel, wandelen we langs de fjord, fotograferen wat en drinken een kop koffie. Daarna gaan we eropuit. We vervolgen weg 63, die voor ons hotel langs loopt en snel splitst. Wij volgen de weg, die zo’n 35 km verderop is afgesloten. Vanwege een hoog risico op steenlawines heeft de lokale overheid, de districtraad Møre og Romsdal, besloten om de populaire Trollstigen-weg die naar Åndalsnes leidt, voor de rest van 2024 af te sluiten.
Jan en ik besluiten om te beginnen naar het spectaculaire uitzichtsplateau te rijden en daarna rustig aan met diverse stops weer terug. Met een lage snelheid van 30/50 km per uur rijden we rustig naar het hoogste punt: dit gaat geleidelijk aan.
Boven aan nemen we tijd om het gebied te verkennen, fotograferen en te genieten van het natuurschoon met typisch Noorse flora. Mosjes, besjes, lage berkenboompjes die al herfstkleuren vertonen.
Na een bordje paddenstoelensoep in Trollstigen Gjestegård, rijden we weer net zo rustig naar beneden als naar boven. Niemand heeft hier haast en er zijn genoeg ‘uitwijken’ om achteropgangers eventueel te laten passeren. Wel zo rustig. We stoppen diverse keren vanwege het fraaie uitzicht op de bergen, watervallen en beken en natuurlijk om te fotograferen. De laatste stop maken we bij de Gudbrandsjuvet. Een smalle (5 meter breed en 23 meter diep) kloof, waar het water zich krachtig doorheen perst. Het eerste wat opvalt was de loopbrug langs Gudbrandsjuvet. Een mooi ontworpen ijzeren loopbrug, een echt architectonisch meesterwerk die de bezoeker goed zicht biedt op het watergeweld.
En zo bereiken we rond half zes in de middag ons hotel weer: even wat uitrusten en een uurtje later aan tafel. Opnieuw een fijne dag.
1 September – Valldal – Sandane
Goed uitgerust en na een uitvoerig ontbijt maken we ons op voor de etappe naar Sandane. Eerst informeren we of de (langere) route over Geiranger geen probleem geeft in verband met de festiviteiten rond het tweede huwelijk van de Noorse kroonprinses Märtha Louise en haar Amerikaanse Sjamaan, die dit weekend hier plaatsvinden. Maar eerst steken we het Tafjord over. De pont staat klaar als wij aankomen rijden. Na een kwartier over spiegelglad water worden we in Eidsdal aan land gezet. Daarna begint de klim naar Geiranger. Irma neemt de vele haarspelbochten met een gemak alsof ze niets anders gewend is. Onderweg komen we het halve Noorse politiekorps tegen dat, gevolgd door telkens een nieuws stoet zwarte BMW’s, de huwelijksfeestgangers naar huis brengt. In Geiranger is het een drukte van jewelste die een glimp van de high society tevergeefs probeert op te vangen. Wij rijden snel door en stoppen pas op een mooie hoogvlakte bij een glanzend meer waarin de 1300 meter hoge met gletsjers bedekte toppen zich in het roerloze water spiegelen. Na deze hoogvlakte begint dan weer de afdaling naar de het Gloppenfjord. Irma kan het stuur niet loslaten en zo zit ik de hele reis naast haar van de ongeving te genieten. Er zijn echter ook -soms langere- tunnels waar we doorheen moeten. En daar is het donker. Dat biedt mij dan weer de kans om onopgemerkt een dutje te doen. Rond zes uur bereiken we onze bestemming Sandane dat pal aan het fjord ligt. We strekken de benen en maken een wandelingetje langs de fjord.Het is de hele dag al prachting weer, 17C en een strak blauwe lucht. Ons hotel stamt uit de tijd dat veel welgestelde Engelsen hiernaartoe kwamen om te vissen en te genieten van het Mediterane klimaat. Wij slapen in het historische gedeelte van het hotel waar iedere kamer in vernoemd naar een bekend Engelse gast. Die historie ervaren we ook aan het meubilair dat van ellende uitelkaar dreigt te vallen en een douche waar met geen mogelijkheid acceptabel warm water uit is te krijgen. Maar sfeer genoeg en dat mag wat kosten. We hebben witvis en rundvlees gegeten en dat was best lekker. Nu gaan we bedenken wat we morgen op onze rustdag hier gaan doen en dan gauw de oogjes toe.
2 September – Sandane – verblijf
Na een goede nachtrust en een lekker ontbijt in Gloppen Hotell in Sandane, besluiten we ‘in de buurt’ te blijven. Gisteren hebben we een flinke autorit gemaakt en morgen staat er ook een lange rit op de planning. Daarom blijft de Volvo vandaag op het parkeerterrein.
Op een informatiekaart van de gemeente staat een aanbevolen route: die is aangelegd ter bevordering van de gezondheid van de inwoners van Sandane. Kom in beweging en leef gezonder. Een wandelgebied in de bergen voor alle leeftijden. Dat lijkt ons wel wat. We zien op de kaart een waterval en besluiten vanwege fotografie daarheen te gaan. We lopen vanaf het hotel naar het gebied. Dat begint rustig over bospaden. Langzamerhand versmalt het pad en wordt de route naar de Holvikwaterval vervolgd over planken. Soms zijn er geen planken en klauteren we over boomwortels. Dan volgen er van rotsblokken gemaakte ‘traptreden’. We moeten steil omhoog onszelf vasthoudend aan uitstekende takken en bomen aan. Hier en daar is het nat waardoor je jezelf goed moet concentreren op het stabiel neerzetten van je voeten. Dit is eigenlijk hélemaal niets voor mij, angsthaas als ik ben met flinke hoogtevrees. Maar, ik heb geen keus: doorgaan is de enige mogelijkheid. Na enige tijd bereiken we het plateau met uitzicht op de waterval. Jan heeft uitgepakt, statief uit, camera erop, filters ervoor en fotograferen maar. Ik ben neergestreken op een platte rotsblok en verroer me niet. Ik pak niets uit en maak geen enkele foto. Naar boven kijkend, denk ik alleen maar ‘hoe komen we hier weg’. Na Jans fotosessie vervolgen we de route naar boven. Die wordt aangegeven met rode stippen op de boomstammen: het gaat verder omhoog via van rotsblokken gemaakte ‘traptreden’ en boomwortels. Uiteindelijk zijn we wat van de waterval weg en gaat het paadje door het bos, maar even verderop weer steil omhoog. Uiteindelijk komen we op een verharde weg uit. Opgelucht dat ik vaste grond onder de voeten voel, wandelen we verder naar het ‘utsikt’. We strijken neer op de bankjes die daar zijn en bekijken hoe verder: we zijn inmiddels flink hoog en moeten afdalen naar de fjord. Vanaf het uitzichtpunt gaat een trap naar beneden. Op de kaart zien we dat we dan weer in het beboste gebied terecht komen en over de zogenoemde Sherpatrappen (van rotsblok gemaakte traptreden) verder moeten afdalen. Daar hebben we allebei geen zin meer in en besluiten de weg te volgen. Dat dit veel langer is, nemen we voor lief.
En zo bereiken we rond vier uur ’s middags Sandane weer. Het was een dagvullend programma van wat we dachten dat het een korte wandeling van zo’n twee uur zou zijn, zijn we ruim vijf uur en 12 kilometer onderweg geweest.
Onze avondmaaltijd bestaat vandaag uit een simpel kopje soep met broodjes. Straks zullen we als roosjes slapen vermoed ik.
3 September – Sandane – Voss
Als we vanmorgen naar buiten kijken is het zonnetje van gisteren ver weg en huilen de wolken. Zo kan het zijn in Noorwegen. De ene dag zomer, de volgende dag herfst. De temperatuur is eigenlijk niet zo slecht. Het is door de dag heen tussen 13-15 graden. Soms veel regen, soms wat minder. En dat na zo’n zonnige zomerdag van gisteren.
Wij gaan vandaag op reis van Sandane naar Voss. Gisteren hebben we de route al vastgesteld: er zijn twee mogelijkheden om vanuit de Gloppenfjord naar het Hardangergebied te reizen. Wij kiezen voor de iets langere route. Die vermijdt smalle bergpassen. Wij hebben voorlopig genoeg haarspeldbochten gereden. We kiezen voor een route met een veerboot bij Kaupanger (naar Fodnes) en vervolgens door het mooie Laerdal en het Aurlandsgebied naar Gudvangen en vervolgens naar Voss. De route voert door vele lange tunnels. De langste is de 24,5 km lange Laerdaltunnel, daarna nog tunnels van 10, 11, 5 en 3 km plus nog enkele kortere. Op zich jammer vind ik want in mijn herinnering zit nog de mooie rit die je voorheen moest rijden langs het Aurdalsfjord en Naeroyfjord. Dat kan op zich nog wel, maar dan moet je bewust van de hoofdroute af gaan. Omwille van de afstand die we moesten overbruggen was de E16 met de vele tunnels wel efficiënt. We hebben in vijf uur ca. 230 km afgelegd.
De route was landschappelijk bijzonder aantrekkelijk en gevarieerd: langs hoge rotsen en door lieflijke brede valeien. Soms veel regen, soms droog. We konden tijdens het opladen van de auto in Gudvangen onze broodjes klaarmaken en buiten opeten.
Rond vier uur kwamen we aan bij Store Ringheim Hotel: op het oog een samenraapsel van boerderij met bijgebouwen, maar zodra je de deur opent kom je in verrassend fraai gerenoveerde en ingerichte verblijven. Bij aankomst kregen wij een te kleine kamer voor twee nachten . Bij navraag kregen we een grotere ruimte wat fijn was omdat we best wel wat bagage bij ons hebben in de vorm van twee grote koffers, fotospullen, en ander klein materiaal. Er was in de kleine kamer geen kast beschikbaar wat zou betekenen twee dagen uit de koffer leven waarvoor geen afzet. Die zouden we op de grond moeten neerleggen waardoor er geen loopruimte meer overbleef. De hoteleigenaar kon zich inleven en stelde ons een alternatieve kamer beschikbaar in het huis waar zijn grootouders hebben gewoond: nu ook hotelkamers. Nu verblijven wij in de voormalige woonkamer.
Het diner vanavond was uitstekend. Ook hier wordt voor de gasten een twee of driegangenmenu gekookt met een beperkte keuze uit drie voor- drie hoofdgerechten en drie desserts. Jan koos als voorgerecht artisjoksoep en ik plakjes kip met een dressing en noten en Jan at vervolgens heilbot. Ik had gekozen voor lapjes ‘beef’, alles mooi opgemaakt geserveerd met gegrilde groene asperge, courgette, wortel, aardappel en tomaat.
4 September – Voss – verblijf
Als we om 8 uur wakker worden en de gordijnen gaan open, zien we buiten geen hand voor ogen en valt er een miezerregen. Gelukkig breekt de lucht en trekken de wolken langs de berghelling omhoog. Na het gebruikelijke prima ontbijt en het op de kamer afhandelen van administratieve zaken, is het buiten opgeknapt. De zon is doorgebroken en de temperatuur is een aangename 17C. We besluiten een wandelingetje bergaf te maken naar de wat grotere plaats Voss, dat gelegen is aan het Noorwegenfjord. We drinken koffie met gebak bij een bakker en verkennen de hoofdstraat van Voss. De kerk met fraai leistenen dak is helaas niet te bezichtigen. Jan kan zijn kooplust niet het bedwingen en wordt eigenaar van een paar telescopische trekkingstokken, waarmee hij hoopt de bergen nog sneller omhoog te kunnen dan nu het geval is. Halverwege houden we het in Voss voor gezien en wandelen in een rustig tempo terug omhoog naar ons hotel.
5 September – Voss – Geilo
We kunnen vandaag een uitzonderlijk mooie zomerdag verwachten: 27 graden en alleen maar zon. We zullen het zien.
Eerst maar even lekker en gezond ontbijten bij Store Ringheim. Een fijne start van deze dag, waarin we weer op reis gaan. Op weg naar ons laatste verblijf in Noorwegen: Geilo. In Geilo had ik 41 jaar geleden mijn eerste Noorwegen ervaring. Toen hadden we voor twee weken een hytte in de bergen gehuurd om vandaaruit wandelingen te gaan maken.
Rond tien uur vertrokken we uit Voss voor de etappe van 155 km die 2,5 uur reistijd in beslag neemt zegt de routeplanner. Wij doen er uiteindelijk vijf uur over. Vanuit Voss gaat de route door de bergen met verrassende (lange) tunnels. Ik herinner me van eerder dat de wegen langs de grillige kustlijn vaak smal en steil waren met vele haarspeldbochten en veerdiensten. De Noren hebben de laatste jaren flink aan de weg gewerkt om de route Bergen – Oslo te verbeteren en de veerdiensten te verminderen. Zo is er een 11 kilometer lange tunnel aangelegd naar Eidfjord. Na ca. 10 kilometer kom je IN de tunnel op een rotonde. Echt een tunnel kunstwerk die door het blauwe licht in de tunnel een vreemde, buitenaardse sfeer creëert. Even verderop is er nog zo’n tunnel met een rotonde IN de berg. Als je uiteindelijk de tunnels verlaat bereik je de tien jaar geleden gebouwde Hardangerbrug die ons over de Eidfjord brengt. Na deze bijzondere etappe nemen we een koffiepauze aan de Eidfjord. Hier is weer een totaal andere sfeer dan de dagen hiervoor. De bergen zijn ruig, de fjord is blauw. Na de koffie en fotografie, wisselen we het stuur en gaan verder. De weg (nr 7) gaat vanaf Eidsfjord naar Haugastol over de Hardangervidda. We klimmen door het Mabodal omhoog en bereiken de Hardangervidda bij de Voringfossen waterval met een vrije val van 180 meter. Er staan veel auto’s op de parkeerplaats, wij rijden door. We hebben nog herinneringen aan de waterval in Sandane. De Hardangervidda is een 10.000 vierkante kilometer grote hoogvlakte. We zijn geklommen naar 1100 meter en rijden door een vervreemdend gebied. Het lijkt ontembaar en is denk ik ook onvoorspelbaar. Hier kunnen barre omstandigheden zijn. Het is niet voor niets dat de Noorse Poolreiziger Amundsen hier trainde voor zijn poolexpedities. Maar vandaag is het lekker weer: op de hoogvlakte is het 21 graden, de zon brandt zelfs een beetje en wij stoppen vaak om te fotograferen. Het is unieke natuur. Ik kan erover vertellen, foto’s laten zien, maar toch is het moeilijk om een voorstelling te maken. Dus kom het zelf zien zou ik zeggen. Zelfs ik die dit al vele malen heb gezien en erover heb gewandeld, blijf gefascineerd.
We bereiken Geilo rond drie uur in de middag. We willen eerst de auto opladen zodat we morgenochtend als we in alle vroegte op weg moeten naar Oslo (12.00 uur incheck op de kade voor de boot), geen zorgen over voldoende stroom hebben. We kunnen hier bij een tankstation met 350kW snel laden. Daarna naar het Vestlia Resort waar we een kamer in het hotel hebben. Ik herken Geilo helemaal niet meer: het skigebied is enorm ontwikkeld en alles wat we hier zien is gericht op de skiërs en langlaufers. Ik heb Geilo nog in herinnering als een dorp met een bakkerij waar je koffie kon drinken, een kleine supermarkt en verder niets. Nu zijn er hotels, appartementen, hyttes. Jan en ik wandelen nog een stukje rondom het resort en gaan daarna aan tafel voor een lekker tweegangen diner (vlees en vis, en een chocoladedessert met koffie).
Het was een fantastische dag met uitzonderlijk zomerse temperaturen.
6 September – Geilo – Oslo
We kruipen vroeg in bed want de rit naar Oslo duurt ruim drie uur en we moeten uiterlijk om 12uur ’s middags bij de terminal zijn. De wekker wordt gezet op half zeven zodat we om 7 uur aan het ontbijt kunnen. Door de grote termperatuursverschillen rijden we geruime tijd in de optrekkende mist, vooral als we langs meren rijden. Dat levert op zich dan weer sfeervole le plaatjes op. Aan boord het gebruikelijke ritueel: hut opzoeken en installeren. Daarna aan dek voor koffie en een bratwurst. Het dinerbuffet om zes uur is uitgebreid en smakelijk. Met zonsondergang gaan we het dek op en vermaken ons aan alle mensen die de zonsondergang tegen de vlakke en eindeloze zee staan te fotograferen. We internetten en mailen nog wat en daarna is het tijd voor bed, want morgen staat de lange reis van Kiel naar huis op het programma.
