Waelengga – Ruteng

door




Dinsdag, 4 augustus 2009

Van:Waelengga Naar: Ruteng
ODO: 110km Dag: 36,80km Avg: 14,5km/h Temp: 29 0C
Max Climb %:10% Avg Climb%:3% Max Alti: 440m Tot Alti:1533

Ik word om 6.30uur vanzelf wakker. Douchen, spullen inpakken en dan ontbijten. Dit keer maar niet om nasi gevraagd; mijn maag is nog vol van gister avond. Ik moet het aanwezige personeel helpen met het optellen van de rekening. Twee maaltijden maken dat de rekening boven mijn daggemiddelde tot nu toe uitkomt, maar de locatie rechtvaardigt dit alleszins. Uitgaande van de kwaliteit van de kamer in relatie tot de kamerprijs is dit de absolute top tot nu toe. Als ik op de fiets stap is het intussen rond kwart voor acht. Vandaag is een dag van klimmen en dalen. Onderweg pauzeer ik voor thee bij een winkeltje. Opnieuw komen de foto’s tevoorschijn. Deze tip, Barbara, maakt het hele cursusgeld Indonesisch in één klap goed! Ik hoef nergens waar ik de foto’s laat zien voor mijn thee te betalen en het levert altijd een zeer geïnteresseerd publiek op. Het fietsen begint met een klim van zeeniveau naar 431m om vervolgens de laatste 10km af te dalen tot zo’n 150m in Borong. Alle winst van het klimmen is dus weer afgegeven. Het is rond 10 uur als ik in Borong aankom. Er is een hotel, maar voordat ik bsluit daar te informeren, stop ik bij een grote Warung om advies in te winnen over wat ik het beste kan doen. Het is nog vroeg op de dag en ik voel me nog fit. De weg naar Ruteng is echter voornamelijk klimmen over 50km. Met een zekere Jack, die voor een transportbedrijf in Surabaya werkt en hier op vakantie is, overleg ik over de mogelijkheden. Tussen Borong en Ruteng dat op ongeveer 1200 meter ligt zijn geen overnachtingsmogelijkheden. Halevwege schijnt alleen het spookdorp Sita te liggen. Ik informeer of ik het laatste stuk van Borong naar Ruteng per gemotoriseerd vervoer kan afleggen. De eigenaar van de winkel, die tevens eigenaar is van het naastgelegen benzinestation en ook een taxibedrijf bezit, zegt dat ik mee kan naar Ruteng met wat men noemt ‘private transport’. Dat zijn MPV’s voor zeven personen waar er vervolgens negen ingepropt worden (bagage op schoot). Wat dat betreft had ik in de wat grotere bussen meer beenruimte. De fiets gaat met een heleboel andere goederen, zakken met rijst, kaphout, enz. op het dak. Op de achterste zitbank maak ik kennis met Johannes een 19-jarige student wiskunde uit Kupang. Ik gebrekkig Engels en Bahasa converseren we over ditjes en datjes. Hij is op weg naar Ruteng voor een reünie van zijn middelbare school. Hij adviseert me om in hotel Dahlia intrek te nemen. Daar krijg ik een VIP-room met westers toilet, mandi en twee bedden. Verder is het kwa reinheid de standaard tot nu toe. Alleen de tegelvloer in de kamer is kraakhelder, de rest is verwaarloosd en heeft al lang geleden zijn beste tijd gehad. Ik denk maar niet na over hoe lang het geleden is dan dat het onderlaken voor het laatst is gewassen.

Na het inchecken in het hotel, ga ik op zoek naar een internetcafé om mijn blog en mail bij te werken. Bij de ingang van het hotel biedt Vicky, een jongen die in het kader van zijn opleiding stage loopt in het hotel, mij naar het Internetcafé te begeleiden. Onderweg blijkt hij niet helemaal op de hoogte van waar we moeten zijn (Ruteng is een ‘grote’ stad). Na enige omzwervingen komen we aan op de plek van bestemming. Het bijwerken van het blog en het checken van de mail gaat redelijk snel. Toch zit ik bijna een uur ahter het toetsenbord. Onderweg terug naar het hotel wil Vicky graag met mij op de foto. En dus gaan we naar een foto waar we tegen een schilderachtig, arcadisch, landschap op de foto worden gezet. Omdat de jongeman mij de hele weg heeft begeleid, betaal ik zijn foto. Nu maar hopen dat ik later niet als een soort Benno word beschouwd. Bij terugkeer naar het hotel is een andere stagiaie net bezig mijn bed te verschonen. Ik krijg zelfs een heus handdoek. Aangezien mijn volgende bestemming de 120km verderop gelegen havenplaats Labuan Bajo is, infomeer ik in het hotel of er op de route ovrenachtingsmogelijkheden zijn. In dit nog steeds bergachtige gebied schat ik niet in 120km op een dag af te kunnen leggen. Die zijn er volgens het hotel niet, of het hotel is gewoon niet op de hoogte van wat zich zover buiten Ruteng afspeelt. Tegenover hotel Dahlia is restaurant Agape gelegen en daar ga ik voor het avondeten naar toe (de lunch dit keer overgeslagen). Daar raak ik aan de praat met een Salvadoraan die in de olie werkt en twee Zwitsers. Ze zijn met een privéchauffeur onderweg. Volgens de chauffeur zijn er onderweg voldoende mogelijkheden en dat stelt me wel wat gerust. Gaandeweg ontspint zich een leuke discussie over fietsreizen en belanden we ongemerkt in een gesprek over het klimaatprobleem en over wat er verder zoal in de wereld aan problemen zijn. Tegen 20.00uur keer ik terug naar m’n hotel om te douchen en voor te bereiden op dedag van morgen.